26-01-2019

Hallo allen,

Mijn laatste blog d.d. 06-07-2017 eindigde met de zin : Ik ga ervan uit dat dit mijn laatste spelen zijn geweest. Maar . . . . . . Nu zijn we anderhalf jaar verder. In deze tijd is er zoveel gebeurd. Leuke maar ook enkele zeer moeilijke dingen. De stichting Sport En Transplantatie (SET) activiteiten even een lange tijd aan me voorbij laten gaan.

Op 25 maart 2018 veranderde alles. Mijn man Loe, altijd mijn rots in de branding en steun, belandde na een epileptische aanval in het ziekenhuis. Hij had een gebroken scheenbeen en schouder. Vermoedelijk is hij van de trap afgevallen. Daar vonden we zijn verkreukelde bril. In het MUMC kreeg hij een tweede aanval waar ik bij was. Heel heftig om dit mee te maken. Dan ga je beseffen dat het zomaar afgelopen kan zijn met iemand. Na een dubbele operatie op 5 april ging het langzaam iets beter. Van stoere sterke man werd hij een patiënt die niet alles meer zelf kon en van de eerste weken ook niets meer wist. Gelukkig kwam er een plaats in de revalidatie kliniek Adelante in Hoensbroek waar hij intern opgenomen werd. Met goede begeleiding kon hij langzaam steeds weer meer. Na een maand intern volgde enkele maanden externe revalidatie. De stand van zaken op dit moment: Loe moet nog een nieuwe knie krijgen. Op dit moment wordt alles aan elkaar gehouden met een plaat en flinke schroeven. Deze moeten minimaal een jaar blijven zitten zodat het bot aangesterkt is. Loe fitnesst nu om de dag en dat maakt zijn lijf sterker zodat hij deze operatie aan kan. Op dit moment kan hij met draagbare pijn weer redelijk lopen, dus de operatie is enkele tijd uitgesteld. Geestelijk is hij nog niet toe aan weer een operatie. Uitstel was ook beter, zolang het draagbaar was. Dit wat Loe betreft.

Op 15 september was er in Amsterdam weer een teamdag van de SET. Ik wilde weer eens iedereen zien en horen hoe alles ging, even bijkletsen. Daar bleek dat er nog steeds geen tweede volleyballende vrouw was. Tijdens de WTG-spelen moet er bij het volleyballen altijd een vrouw in het veld staan. Gelukkig is Roelina er, maar er moet toch een tweede zijn. In de zomervakantie had Loe vaker contact gehad met zijn vriend Remy Bordewin. Die had ook al aangeboden om weer een sponsordiner mede te organiseren, zodat een evt. deelname mogelijk zou kunnen zijn. Voor mij was 1 en 1 toen 2. Ik heb me weer beschikbaar gesteld om mee te gaan naar de 22ste WTG-spelen die dit keer in NewCastle gehouden worden. Niet zo ver. Mijn eerste spelen in 1995 waren in Manchester, ook Engeland.

Voor mij zouden dit de tiende spelen zijn. Misschien wel een record voor Nederland.  Vanaf toen heb ik weer de volleybaltrainingen van SET bezocht. Gelukkig ben ik ook nog actief bij mijn eigen volleybalclub S.E.C. in Valkenburg. Hier speel ik nog steeds competitie. Ik ga nu hard werken om mijn conditie te verbeteren om in augustus van dit jaar weer een goede prestatie te kunnen leveren.

Op 14 januari 2019 kreeg ik het bericht dat ik weer geselecteerd was voor het Nederlandse team om deel te nemen aan de Spelen in NewCastle. Ik ga me weer inzetten om de doelstelling van deze spelen te benadrukken. Aandacht vragen voor de donorproblematiek. Mensen kunnen zich niet voorstellen hoe je leven verandert als je een geslaagde transplantatie mag krijgen. Je gaat van overleven (in mijn geval drie en half jaar dialyse) naar LEVEN. Die drie en een half jaar hebben wel de sporen nagelaten waaronder neuropathie waar ik mee zal moeten leven. Ik ben heel dankbaar dat ik deze kans (weer) heb gekregen. Ik besef ook dat er rond die datum mensen zijn die iemand verloren hebben. Dankzij hun besluit zijn anderen heel erg geholpen, waaronder ik zelf. Ik zal mijn donor en zijn familie altijd dankbaar blijven. Ik ga mijn best doen.

Groet Phily