Over mij – Phily Geraards

Mijn naam is Phily Geraards-Slenter. Ik ben geboren op 5 juni 1960 te Heerlen en de eerste 23 jaren van mijn leven heb ik in Schin op Geul gewoond. Dit is een mooi en gezellig dorpje in zuid-limburg. Ik woon nu met mijn man Loe in Valkenburg aan de Geul. Wij hebben samen 2 kinderen: Wilma en Peter. Mijn hobby is volleyballen.

Na mijn Havo-opleiding ging ik naar de Rijkspolitie-A opleiding in Apeldoorn. Deze voltooide ik in oktober 1980. Daarna ging ik werken bij de Politie Gulpen/Margraten. Hier was ik de eerste vrouwelijke agent en dit leverde nog wel eens leuke reacties op. Helaas ben ik maar 7 jaar actief kunnen zijn binnen het politiekorps.

Tijdens mijn opleiding was al geconstateerd dat er eiwit in de urine zat. Later bleek dat ik leed aan het zgn. nefrotisch syndroom. Toen ik moest stoppen met de actieve dienst kwam er niet veel begrip. Men zag niets aan mij en ik had er ook bijna nooit iets over verteld. Ik zag er niet ziek uit, ik was “hollands glorie met rode blosjes op de wangen”.

Ik liep niet ‘te koop’ met mijn ziekte. Alleen familie en goede vrienden waren hiervan op de hoogte. Ik heb altijd geprobeerd om alles gewoon te blijven doen. Ik paste alleen mijn leven aan mijn conditie aan. Als ik b.v. een volleybaltraining of wedstrijd had, hield ik mij vrij rustig die dag. Zo had mijn omgeving niet in de gaten hoe ziek ik eigenlijk was. Toen ik in 1992 moest starten met CAPD (buikspoeling) kwam dit voor menigeen heel onverwacht.

Gelukkig hoefde ik niet lang te dialyseren. Het was toch erg zwaar met 2 kleine kinderen. Op een morgen in juni 1993 om 05.36 kwam het verlossende telefoontje. Ik reageerde niet zoals mijn dokter dit verwacht had. Hij vroeg zelfs bevestiging of ik wel ‘die mevrouw’ was, die altijd op controle kwam. De transplantatie verliep voorspoedig totdat er na 5 dagen een afstoting dreigde.

Gelukkig kon deze teniet gedaan worden met een hele stoot aan medicijnen. Nadeel hiervan is dat ik nu nog steeds een triple-behandeling onderga. Dit houdt in : ciclosporine, prednison en imuran.

Na enkele maanden bleek ik ook nog lymfe-oedeem te krijgen in mijn rechterbeen. Dit ontstaat als er te veel lymfevaten beschadigd zijn tijdens de tranplantatie. Nu, drie operaties verder, is het rechterbeen 12 cm dikker dan het andere. Dit is lastig, maar: al deze bijkomstigheden wegen niet op tegen de ‘KWALITEIT VAN LEVEN’ die ik weer gekregen heb.

Mijn leven heeft weer een toekomst, al plan ik niet ver vooruit. Mijn grootste angst was altijd dat ik mijn kinderen niet zou zien opgroeien en dat zij dus te vroeg zonder moeder verder moesten. Dit wilde ik hen niet aandoen. Ik weet nu sinds enkele maanden zelf dat het moeilijk is om zonder moeder verder te moeten. Dankzij een (helaas) onbekende donor gaat het nu redelijk goed met mij. Zelfs zo goed dat ik in 1995 reageerde op een stukje in de wisselwerking over de WTG. Ik las dat een nieuwe sport geïntroduceerd werd: volleybal.

Na enkele telefoontjes heb ik het gewaagd om mij op te geven. De drempel was wel erg hoog omdat ik het idee had dat je supergoed moest zijn om mee te doen. Dit bleek achteraf niet het belangrijkste selectiecriterium te zijn. Het deelnemen aan de World Transplant Games- spelen is een goede mogelijkheid om publiciteit te krijgen. De pers besteedt er regionaal altijd aandacht aan. Als je dan ook nog een medailles haalt wordt de aandacht vergroot. Mensen worden geconfronteerd met het feit dat iemand iets kan nadat hij getransplanteerd is en zodoende hoop ik dan dat er meer mensen zich opgeven als donor.

Meedoen met de spelen is voor mij een manier om mijn dankbaarheid te tonen aan mijn donor maar ook aan alle donoren ter wereld. Ik hoop dat ik nog vaker aan de spelen mag deelnemen. Het is altijd een belangrijke gebeurtenis. Je maakt vrienden over de hele wereld. Iedereen is verbonden met elkaar. Ik hoop over 2 jaar voor de 4de keer deel te nemen. Heel veel groeten uit Zuid-Limburg!
—-
(Dit stukje werd geschreven na de spelen van Kobe-Japan in 2001. Uitgegeven in een boek ‘LEVEN ALS GESCHENK’ door Nico Zonneveld.) ‘es ut neet geit, dan bok ut mer!’ oftewel (voor niet limburgers) ‘Als ’t niet kan zoals het moet, dan moet ’t maar zoals ’t kan!’
—-

Mijn hoop om over 2 jaar voor de 4de keer te mogen deelnemen is waarheid geworden. Het werden zelfs 8 deelnames aan de World Transplant Games. (WTG). Elke keer weer een super belevenis waar je maanden naar toe leeft. Mijn resultaten mochten er ook zijn. In totaal 26 medailles ( 6x goud, 8x zilver en 12x brons). Zie medaillelijst.

In 2011 was het niet zeker of ik nog deel kon nemen aan de spelen in Gothenburg . De transplantatie nier werkte niet goed meer en het creatinine was erg verhoogd. Ik zou heel snel weer moeten dialyseren. Gelukkig waren de spelen in Europa en in goed overleg met mijn nefroloog mocht ik gaan. Op dat moment was ik de enige vrouwelijke speelster in het volleybalteam. De organisatie heeft bij het volleybal de eis dat er minimaal 1 vrouw in het veld moet staan. Alles ging goed en we behaalde
de gouden plak. Daar ik wist dat het voor mij de laatste keer zou zijn was dit een mooie kers op de taart.

Op 1 december (onze trouwdag) 2011 moest ik dan toch starten met dialyse. Na 18-jaar te hebben genoten van een transplantatienier. Daar ben ik die donor nog steeds super dankbaar voor. Ik mocht tevens weer alle onderzoeken doen om opnieuw getransplanteerd te worden. De wachttijd op een nieuwe nier was op dat moment 4 tot 6 jaar. Tijdens de onderzoeken kwam ook een donatie bij leven
aan de orde. Ik was in de gelukkige omstandigheid dat er enkele familieleden bereid zouden zijn om voor mij een nier af te staan. Allen werden getest maar helaas bleek niemand te matchen met mij. Wel konden we nog mee doen met een cross-over donatie. Mijn man Loe bleek hiervoor het meest geschikt. Hij kreeg groen licht na ook alle onderzoeken te hebben moeten doorstaan. Een cross-over donatie houdt in dat mijn man zijn nier aan iemand anders geeft en de partner van die iemand dan aan mij. Loe kon niet rechtstreeks aan mij doneren omdat we een verschillende bloedgroep hebben. We hebben heel vaak meegedaan met een cross-over ronde maar helaas is er nooit voor ons een match gevonden.

Mijn dialyses verliepen niet altijd geweldig. Er kwamen geregeld nog meer ongemakken bij. Het meeste ongemak ondervond ik toch van de neuropathie die zich vooral in mijn voeten uitte. Het lopen ging steeds moeilijker en op een gegeven moment bijna helemaal niet meer. Aan een arm lopen of met een rollator gaf dan enige houvast. Een nog grotere klap kwam echter op 6 april 2014. Ik werd met een
ambulance afgevoerd i.v.m. super veel buikpijn. Mijn gezin werd opgetrommeld want het zag er echt niet goed uit. Ik bleek een hele erge buikvliesontsteking te hebben. Gelukkig ging het na enkele dagen iets beter en sloeg de medicatie aan. Hierna ging het weer berg op en mocht ik naar huis. Daar de dialyse niet het gewenste resultaat had wilde de arts steeds over gaan op hemodialyse. Dit zou inhouden dat ik een shunt in mijn arm moest hebben. Met een shunt zou ik
sowieso nooit meer kunnen volleyballen. Dit was toch nog steeds mijn passie en gelukkig werd de shunt-operatie steeds weer een maandje uitgesteld. Stilletjes hoopte ik gewoon dat er voor mij toch nog de speld in de hooiberg werd gevonden.

Op 5 februari 2015 ging om 23.25 uur de telefoon. Ik was er 100% van overtuigd dat het onze dochter Wilma was. Zij zou op 6 febr. om 10.00 uur het koopcontract tekenen en had graag dat wij erbij waren. De nachtdialyse duurde altijd tussen de 9 en 10 uur. Ik ging ervan uit dat ze wilde checken of ik op tijd uit de sporthal was en morgen dus op tijd bij de notaris was. Ik heb haar op dit punt moeten ‘teleurstellen’.
Ik was er niet bij!

Het telefoontje was van de arts waar ik ’s middags nog bij op controle was. Toen ik dat hoorde flitste er van alles door mijn hoofd. Was ik iets vergeten, was er toch een uitslag niet goed etc. Nog steeds dacht ik niet aan een nieuwe nier. Ik wachtte al meer
dan 3 jaar op dit telefoontje en als het dan komt schakel je helemaal niet. Toen het eindelijk tot mij door drong was ik zoveel aan het vragen dat mijn man ook wakker werd. Daarna werd ik heel, heel erg rustig. Ik ging vol vertrouwen naar het AZM.

Ondanks het tijdstip toch nog maar enkele mensen gebeld. Op 6 februari kreeg ik het bericht dat om 05.35 uur de nier was gearriveerd en dat de kruisproef kon beginnen. Deze duurt meestal meer dan 6 uur en dan is het pas zeker of de transplantatie door kan gaan. Om 10.00 uur was ik niet bij de notaris maar lag ik van alles te regelen. De tijd kroop voorbij. Opeens stond Wilma in de kamer. Ze was niet naar haar nieuwe huis gegaan maar wilde mij nog even persoonlijk succes wensen. Eindelijk om half twee hoorde we dat alles door ging. Wilma mocht me nog begeleiden naar de OK
en hier hebben we afscheid genomen. Allebei met een goed gevoel.

De transplantatie is super goed gegaan. Ik voelde me al meteen vanaf het begin super goed. De uitslagen waren ook super en na twee weken mocht ik al naar huis. Het verdere herstel moest ik dan thuis doen. Wel onder goede controle. Twee keer per week naar het ziekenhuis in het begin en dat gaat dan langzaam minder vaak worden.

Na een jaar transplantatie kreeg ik een uitgebreide controle met nierbioptie . De uitslag hiervan was prima. Ik mocht weer (bijna) alles. In die zomer waren de WTG-spelen in Argentinië. Thuis volgden wij live de finalewedstrijd van het volleybalteam. Er werd weer Goud behaald. En bij mij begon het weer te kriebelen. Zou ik toch nog ooit één keer mee kunnen gaan? Tijdens de dialyse heb ik heel veel ingeleverd, maar het zou toch súper zijn als ik mij nog eens zou kunnen selecteren?

Gelukkig heeft het volleybalteam nu een goed spelende vrouw in het veld staan. In nood zou ik haar dan kunnen vervangen. Ik heb me weer aangemeld en heb weer alles in het werk gesteld om de volleybaltrainingen zo veel mogelijk bij te wonen. Dit is niet makkelijk. Gorinchem (bij Utrecht) is voor mij de kortste afstand.Gelukkig vind ik meestal wel iemand van de familie om samen de reis te ondernemen. Ik ga het gewoon nog één keer doen. De sfeer binnen het team, de hele spelen, alles nog één keer. Een héle grote dank je wel, ook aan deze donor. Super blij ben ik dat het Wilma gelukt is vrij te krijgen en mij gaat vergezellen als supporter. We gaan ervoor!

Groetjes Phily Geraards-Slenter.

Medailleoverzicht:

1995:
Manchester – Engeland:

brons Kogelstoten
brons Badminton-enkel
brons Badminton-dubbel

1997:
Sydney – Australie:

goud Volleybal
goud Kogelstoten
zilver Badminton-dubbel

1999:
Tilburg:
Niet doorgegaan
Boedapest Geen deelname Nederland

2001:
Kobe – Japan:

goud Balwerpen
zilver Badminton-dubbel
brons Volleyballen
brons kogelstoten

2003:
Nancy – Frankrijk:

goud Badminton-dubbel
zilver Kogelstoten
brons Badminton-enkel

2005:
London – Canada: